அன்பே !
என் மனதின் கதறல்களை
உன் கண்ணீருக்கு சமர்ப்பிக்கிறேன்
அழுது தீர்த்துவிடு .
அழகே …
என் களங்கமில்லா காதலை
உன் நெஞ்சுக்குள் விதைக்கிறேன்
நேசத்தால் நீவிவிடு .
அறிவே …
என் கண்ணோர கனவுகளை
உன் கனிவோடு கலக்கிறேன்
நம்
கம்பீரக் கலை எழுது .
அன்பே …!
மனதின் காதுகளில்
கிசுகிசுக்கும்...
நின்
நாசித் துளைகளில்-
நாதம் எழும்பும் முன்னே
நாணம் வந்து மூடிவிட
நாவடைத்துக் கொண்டதோ ?!
மோனத்துக்குள் நனைந்து
நளினமாய் மூடிக் கொள்கிறது !
இன்னமுதே …
இசையுருவே …
இதய நாதம் இசைக்கிறேன்
தென்றலென வருடாயோ …
தேனின்பப் பூம்பனியாய்
புத்துயிர்க்கத் தழுவாயோ …
தீதறுக்கும் தனலோசை
செவிமடுக்கத் தாராயோ …
தெளிநினைவில் திளைக்கிறேன்
திசை சொல்லி உதவாயோ …
தருமத்துத் தலை உயிரே
தார்மீகக் கலை எழிலே
தவிக்கத் தவிக்கத் தேடுகிறேன்
தகிக்க தகிக்க உறைகிறேன்
உருமாறி உயிர்மாறி
விழி கலங்க வியர்கையிலே
இள நகையில் எனையாளும்
பதம் எதுவோ ?
பவித்திரமே !
நீ சொல்வாய் என நானும்
நான் சொல்வேன் என நீயும்
காதலை சிதை ஏற்றினோம்
சிதையனைக்கப் பதறும் விழிகளை
அணைத்து வழிகிறது செந்நீர் .
முகிலிதமே … மனதுயிரே !
முழு மூச்சாய் சேகரித்து
மூச்சடக்கி முடக்கிவைத்த
என் நெஞ்சத்து நேசமெல்லாம்
நின் நிழல் கண்ட ஓர் நொடிக்குள்
நூராயிரம் வேர் வெடிக்க
ஓர் பூவாய் பூத்திருக்கு !
உளம் பிளந்து
உயிர் திணித்து
வேர் பிடிக்க
இளமை உறிஞ்சும்
உணர்வுப் பூவே – இதோ
கீழிமையோரம் தளும்பி நிற்கும்
என் விம்மல்களின் மிச்சம் …
பகற் கனவுகளின்
பல்லாங்குழி ஆட்டத்தில்
வெம்பி விழுந்து இற்றுப்போன
வெற்றுப் பார்வை …
விடைத்து சிவந்து
கருத்துத் துடிக்கும்
நாசிக் குருக்குகள் …
வெறுமை விடியல்களில்
குடைசாயும்
நிகழ்கால நிமிடங்கள் …
இப்படியாகத்தான்
என்னில் எனில் …
‘நீ ’ மலர்ந்தது நிசம்தானா ?!
நேசமே !
